المپیک؛ فرصتی برای فراموشی اختلافات در افغانستان

نوشته زیر از طاهر قادری و در وبسایت بی بی سی فارسی نشر شده است

بسیاری از افغان ها lمسابقه های نثار احمد را با هیجان دنبال می کردند.

فکرکنم المپیک لندن ثابت کرد که افغان‌ها اگر روی یک چیز توافق داشته باشند، آن هم ورزش است. حداقل طی چند روز گذشته، کاربران افغان شبکه های اجتماعی، بدون در نظرداشتن قومیت، زبان، ملیت شروع کردند به یک نوع اتحاد؛ وفاقی که قبلا نمونه اش را کمتر در افغانستان دیده بودیم.

با برنده شدن روح الله نیک پا و گرفتن اولین مدال برنز افغانستان در المپیک لندن، دیشب (پنج شنبه نهم اوت)، امروز کاربران افغان در شبکه های اجتماعی منتظر هموطن دیگر شان، نثار احمدبهاوی، تکواندوکار افغان بودند، البته با سیلی از پیام‌های حماسی.

_"بزن بهاوی، بزن ... حتی اگر تو برنده هم نشوی، قهرمان مایی"
_"بهاوی تو ثابت کردی که برای ملتت آماده هر کاری هستی"
_"بهاوی یکبار دیگر ثابت کن که افغانستان تنها یک کشور جنگ‌زده نیست"
_"افتخارات مشترک داریم، دردهای مان نیز مشترک است. پس چرا «ما» نمی‌شویم مردم؟!" ... این‌ها از جمله ده ها استاتوس بودند که در شبکه های اجتماعی از جمله فیس بوک و تویبتر توسط کاربران افغان دست به دست می‌گشت.

بعضی از کاربران افغان پیش از این غالبا محور بحث شان زبان، ملیت و اظهار نظر درباره رهبران سیاسی بود. شاید به همین خاطر یک کاربر دیگر از افغانستان نوشته بود: "کاش هر روز المپیک بود و افغانستان ورزشکار داشت. در این صورت ما نه جنگی در افغانستان داشتیم و نه تبعیض".

خبرناخوشایند

نثاراحمد بهاوی در مرحله مقدماتی مسابقات تکواندوی وزن ۸۰- کیلوگرم به مصاف عصام شرنوبی از مراکش رفت. بهاوی بر حریفش غالب شد. ولی دیری نگذشت که خبر ناخوشایند مصدوم شدن پای بهاوی به دنیای مجازی رخنه کرد.
یکی از اعضای هیئت همراه کاروان ورزشی افغانستان به بی بی سی فارسی گفت پای آقای بهاوی چند روز پیش در جریان تمرینات جراحت برداشت و او هنوز مصدوم است.
سیل دیگری از استاتوس ها شروع کرد به آمدن. اینبار اما به حمایتش، تا از مسابقات دست بکشد و مراقب سلامت خود باشد.

'قهرمان ملی'

یک کاربر افغان از آمریکا در فیس بوکش نوشته بود: "بهاوی برای کی درد می‌کشد؟ آیا درد شدید بهاوی، و دیروز درد زانوی نیک پا، و شجاعت آن روز تهمینه، انگیزۀ کافی نیست برای این که نسل جوان ما، گام بردارد به سوی تفاهم و همکاری؟ و خود را از زنجیرهای مزخرف ولی خطرناک تعلق‌هایی که هر روز نام شان را می‌بریم ولی کاری برای‌شان نمی‌کنیم، آرام آرام رها کنیم؟"

کاربر دیگری از افغانستان نوشت: "بهاوی تو برای من قهرمانی، برگرد، جانت برای ما مهم تر است تا مدال".
ظاهرا درد دل های هموطنان بهاوی به گوش او رسید و او برای یک چهارم نهایی به دیدار حریفش رفت. این‌بار اما با پای مصدومش در برابر سباستین ادواردو از آرژانتین شکست خورد.

کاربران افغان دوباره شروع کردند به دعا و نیایش و ستایش "غیرت و همت" بهاوی. دیری نگذشت که دعای هموطنان بهاوی مستجاب شد و با راه یافتن تکواندوکار آرژانتینی به فینال، بهاوی شانس مبارزه مجدد را پیدا کرد، این بار برای مدال برنز.
بهاوی برای کسب مدال برنز با حریف نیوزیلندی اش روی شیاپ چانگ (تشک) تکواندو رفت ولی برعکس انتظار و با اینکه مصدوم بود، برنده شد.

اما در آخرین مبارزه که یک قدم با برنز فاصله داشت، مصدومیت پایش دیگر مجالش نداد و به حریف ایتالیایی اش باخت. نثار احمد نخستین تکواندوکار افغان بود که در بازیهای آسیایی در سال ۲۰۰۶ برای افغانستان مدال برنز گرفت.

بهاوی پرچم‌دار کاروان ورزشی افغانستان در المپیک ۲۰۱۲ لندن، ۲۰۰۸ پکن و بازی‌های آسیایی گوانگ‌ژو در ۲۰۱۰ بود.
شجاعت بهاوی که به دلیل برگزاری تکواندوی المپیک در چهار وزن، ناگزیر در وزن غیر تخصصی و با رقبایی سنگین وزن تر مبارزه می کرد، حتی گزارشگرهای حاضر در محل برگزاری مسابقات را هم شگفت زده کرده بود. گزارشگران بی‌بی‌سی در پخش زنده مبارزه بهاوی و حریف ایتالیایی اش گفتند: "شجاعت افغان ها را نمی شود بیان کرد. بهاوی با وجود مصدومیت، هنوز می‌جنگد. ما نمی‌دانیم او مدال خواهد گرفت یا خیر اما باید به خاطر شجاعتش مورد تقدیر ملکه قرار بگیرد. نمی‌توان با شهامت افغانها مقابله کرد."

نثاراحمد در این مسابقات برای افغانستان مدالی نگرفت. ولی ظاهرا تعدادی زیادی از افغان هایی که در فیس بوک و دیگر شبکه های اجتماعی و افغانهای زیادی که لحظه به لحظه تقلاهای او برای کسب مدال را دنبال کردند، او را همچنان برای خود "قهرمان ملی" می‌دانند.