غیرت او غیر قابل توصیف است. بهاوی کاملاً مصدوم بود، او درست راه رفته نمی توانست اما به مسابقه حاضر شد. نتوانست مدال بگیرد، اما قلب ملیونها افغان را ربود. حریف ایتالیائی در مسابقه برای مدال برونز بعد از پیروزی اش، دست بهاوی را بالا برد زیرا می دانست او حریفی مصدوم بود که در دو راند اول حاضر به دادن امتیاز نشد.
بهاوی مسابقه برای مدال برونز را 4-0 باخت، اما نشان داد که چه یک مبارز خوبی است. مسابقات او گوشه ای از دردهای ملت ما را نیز برملا ساخت: نبود یک داکتر مخصوص در تیم المپیکی و عدم دسترسی به دوای لازم در هنگام مصدومیت.
این لحظه که این کلمات را می نویسم، اشک در چشمانم هست، نه اشک غم، بلکه اشک غرور! از غرور و غیرت بهاوی احساس غرور می کنم. او حتی با باختش نشان داد که چطور می توان مردانه رزمید و قهرمانانه بود و تسلیم نشد. همه از رئیس جمهور تا رئیس المپیک به او گفتند مبارزه نکن، اما او ادامه داد و نشان داد که تعهد به وطن برایش ارزشی دگر دارد.
به هر حال، بهائی مردانه رزمید و این سرباز زخمی وطن به مانند یک قهرمان واقعی استقبال خواهد شد. حسی که او و نیکپا در این دو روز در بین افغانها ایجاد کردند، وصف ناپذیر است. ما برای اتحاد و همدلی به چنین قهرمانانی ضرورت داریم.
بهاوی! بر غیرتت سلام!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر