لیگ برتر افغانستان، پیام آور صلح و همزیستی

 نوشته ای از شعیب تیموری

از آخرین باری که برای تماشای یک مسابقه فوتبال به ورزشگاه رفته بودم، نه سال می گذشت.

همیشه آرزو داشتم که شاهد تماشای یک لیگ ملی فوتبال در افغانستان باشم.

در حالی که افغانها به فوتبال عشق می ورزند، فرصت این را کمتر یافته‌اند تا تیم های داخلی کشورشان را تشویق کنند.

به سبب مشغولیت کاری، در سه مسابقه اول لیگ برتر نتوانستم به ورزشگاه بروم، اما تصمیم گرفتم در اولین جمعه لیگ با اعضای خانواده به تماشای مسابقه طوفان هریرود در برابر سیمرغ البرز بروم.

طوفان هریرود تیم دلخواه من است. اول به این دلیل که سیستم بازی‌اش عالی است و دوم اینکه اکثر بازیکنانش، از شهر خودم، هرات هستند.

وقتی به دروازه ورزشگاه رسیدیم، خود را مواجه با هزاران جوان و پیر و طفلی دیدیم که برای وارد شدن به ورزشگاه تقلا می کردند.

به نظر می رسید اکثر آنها مثل ما بلیط نداشتند؛ زیرا ما نمی دانستیم از کجا و چه زمانی بلیط تهیه کنیم.
تصمیم گیری سخت نبود، به سرعت به خانه برگشتیم تا حداقل تماشای مسابقه را از طریق تلویزیون از دست ندهیم.

برای جمعه آینده اما آمادگی های لازم را گرفتیم و از قبل، بلیط مسابقه را خریدیم. با شروع مسابقه، جای خالی در ورزشگاه باقی نمانده بود.

ورزشگاه فدراسیون فوتبال افغانستان گنجایش بیش از ۵۰۰۰ نفر را ندارد، اما در روزهای جمعه افرادی به بیشتری وارد ورزشگاه می شوند و سکوها، پله ها، کنار زمین و هر مکانی را که برای ایستادن یا نشستن وجود دارد، اشغال می کنند.
از اینکه شاهد مسابقه‌ای به آن سطح بودم خیلی خوشحال بودم.

تیم مورد علاقه ام خیلی خوب بازی می کرد. طوفان هریرود با تکنیکی مشابه به تیم بارسلونا بازی می‌کند. پاسهای کوتاه و دقیق، بازیکنانی با روحیه‌ای آرام و دفاع سرسختانه.

تیم سیمرغ البرز هم به ارسالهای بلند نزدیک به دروازه حریف روی آورده بود. این نوع تکنیک ها را قبل بر این کمتر در فوتبال افغانستان دیده بودم.

از همه مهمتر بازی آرام و مطابق به مقررات بود که هر دو تیم به نمایش گذاشتند. یادم هست تا نیمه دوم، داور دست به جیب نشده بود و بازیکنی را با کارت جریمه نکرده بود.

تماشاچیان از طیف های مختلف جامعه افغانستان تیم مورد علاقه شان را تشویق می کردند؛ بدون اینکه فکر کنند بازیکنان از کدام قوم و قبیله هستند.

ارائه بازی زیبا توانسته افکار سنتی را در هم بشکند. همین جاست که فوتبال مسئولیت خود را به جای آورده و مردم را خارج از مرزهای سیاسی و قومی، همدل ساخته است.

ترکیب تماشاگران مرا متحیر ساخته است. در کشوری که هنوز ناامنی و فقر دغدغه اصلی است، حضور جوانان، افراد مسن، زنان و اطفال در داخل ورزشگاه به من این حس را می دهد که مردم برای گریختن از مشکلات و دل‌نگرانی‌های زندگی به تفریح نیاز دارند و مسابقات لیگ برتر افغانستان تا حدی این نیاز را فراهم کرده است.

مسابقات نیمه نهائی و نهائی، هیجان بیشتر می شود

با رسیدن مسابقات به مرحله نیمه نهائی و نهائی، تب و تاب فوتبال در کشور بالا گرفت و پیام های تبریکی به مناسبت پیروزی تیم‌ها به سرعت از طریق تلفن و شبکه های اجتماعی گسترش یافت.

همین که جشنواره گل طوفان هریرود در برابر 'بازهای اسپین غر' در مسابقه نیمه نهائی به پایان رسید، برادرم از هرات به من زنگ زد و گفت که برای تماشای مسابقه نهائی به کابل می آید.

کم نیستند کسانی که مثل برادرم از ولایات کشور به کابل آمده اند تا تیم مورد علاقه شان را در دیدار نهایی تشویق کنند. متاسفانه شب گذشته و زمانی که یک تعداد از علاقه مندان سیمرغ البرز به طرف کابل در حرکت بودند، در اثر تصادف ترافیکی یک تعداد شان کشته و تعدادی دیگر زخمی شدند.

پیدا کردن بلیط مسابقه نهائی برایم آسان نبود. مجبور شدم خود را به هر آب و آتشی بزنم تا بلیط این مسابقه را دریافت کنم. اما مسابقه نهائی ارزش این همه تلاش و زحمت را داشت.

باران و سردی هوا مزاحمتی زیادی برای تماشاچیان ایجاد کرد اما خوشبختانه در نیمه دوم باران متوقف شد و سرنوشت قهرمانی این مسابقات در فضایی آرام و بی جنجال مشخص شد.

تیم دلخواه من توانست در اولین دقیقه مسابقه یک گل به ثمر برساند و ورزشگاه را منفجر سازد.

هواداران هر دو تیم جانانه تیم هایشان را تشویق می کردند و فضای خوشی و هیجان همه جا را گرفته بود.

پلاکاردها در حمایت هر دو تیم در قالب های بزرگ به چاپ رسیده بود و گونه های اطفال به رنگ پرچم افغانستان مزین شده بود.

نمی دانم احساسم را چگونه بیان کنم، اما از اول تا آخر مسابقه، حس غرور و افتخار داشتم. از اینکه بالآخره اولین فصل لیگ برتر با خوبی هر چه تمام به پایان می رسید؛ از اینکه مردمم را غرق در خوشی و شادمانی می دیدم و از اینکه تیم دلخواه من، طوفان هریرود، چون طوفان همه جا را درنوردید، گل زد، قهرمان شد و جام را با خود به هرات می‌برد، اشک شوق را در چشمانم جاری ساخت.

حضور ده‌ها عکاس و خبرنگار داخلی و خارجی که این مسابقات را انعکاس می‌دادند، یقینا در تغییر ذهنیت جهانی نسبت به افغانستان موثر خواهد بود.

پیام همزیستی این لیگ است که چنین رویدادهایی را برای افغانستان مهم ساخته است.

ابراز علاقه و شادمانی مردم هنگام تماشای مسابقات و مباحثه مردم در کوچه، خانه و محل کار در مورد مسابقات این لیگ، ثابت می سازد که فرصت و ظرفیت برای رشد استعدادهای ورزشی در کشور به شکل بالقوه وجود دارد و چنین ابتکاراتی می تواند به صلح، همزیستی مسالمت آمیز و اتحاد مردم در افغانستان کمک کند.

در فصل آینده امیدوارم مسابقات در ورزشگاه‌های بزرگتری برگزار شوند تا همه مشتاقان فوتبال بتوانند تیم های مورد علاقه شان را در داخل ورزشگاه تشویق کنند. فرصت میزبانی به یک تعداد ولایات به این مسابقات رنگ و بوی تازه ای خواهد داد.

مشکلات زیاد اند، اما با همین فرصت های موجود نیز می شود به صلح و دوستی در افغانستان کمک کرد.

منبع: بی بی سی فارسی